კონდიტერი სახელად „ლიტერატურულის რამაზი“

არასდროს არ მიყვარდა ვაშლი. მაგრამ ის ვაშლი სულ სხვა იყო. არც წითელი, არც ყვითელი, არც ხრაშუნა, არც ხალებიანი… სულ სხვანაირი, სულ! კარამელში იყო გამომცხვარი, მრავალნოტიანი სურნელი ჰქონდა და სახელიც მუსიკალური ჟღერადობის ერქვა ‒ „ტარტატენი.“ 

ჩვენი პირველი პაემანი კინოთეატრ „ამირანის“ „ლიტერატურულ კაფეში“ შედგა. მისი გამორჩევა „ლიტერატურულის“ საკონდიტრო საოცრებებს შორის არც ჭირდა და ძალიანაც ჭირდა. იქ ყველა დესერტი არასტანდარტულად პატარა ზომის იყო და თითოეული ერთმანეთს ჯობდა, როგორც გასტრონომიული, ისე
ესთეტიკური თვალსაზრისით.

მთელი დახლი ფრანგულ ნატურმორტს ჰგავდა. პატარა ევროპული ქალაქების, ვიწრო მოკირწყლული ქუჩების, ღია კაფეებისა და თბილი, სურნელოვანი საუზმის ასოციაციას ქმნიდა. და აი, ერთ დღეს, ამირანში აჩემებული „ტარტატენისთვის“ ალბათ უკვე მეოცედ შებოდიალებულსა და საკონდიტრო აღმაფრენით სავსეს, ამ ჯადოსნური დესერტის ავტორიც მომევლინა.

დაახლოებით 10 წელი გავიდა იმ დღიდან. 10 გრძელი წელი. რამაზ გემიაშვილი ‒ მსახიობი, კონდიტერი, მზარეული, არაერთი კაფისა და რესტორნის სამზარეულო კონცეფციის ავტორი, ახლად გახსნილი და თბილისში უკვე სუპერ პოპულარული რესტორნის „ქეთოს და კოტეს“ მეპატრონე ‒ გარეგნულადაც უცვლელია და საქმის მიმართ აზარტული დამოკიდებულებითაც. ახალი სივრცე ვერაზე, ძველ ქუჩებს შორის მიკარგულ ჩიხში მივიწყებული თბილისის მოგონებაცაა და სულ თავიდან გამოგონილი ისტორიაც. ავტორი „ლიტერატურულის რამაზია.“ აი, ის, კარამელში გამომცხვარი ვაშლი რომ გამოიგონა წლების წინ.

პროფესიით მსახიობი ხართ, როდის და როგორ დაიწყო თქვენი კულინარიული ბიოგრაფია?

ბავშვობიდან ვიცოდი, რომ მსახიობი უნდა ვყოფილიყავი. მხოლოდ ეს პროფესია მინდოდა. თეატრალური ინსტიტუტი დავამთავრე, კინოსა და თეატრის მსახიობის სპეციალობით. 10 წელი ვიმუშავე მარჯანიშვილის თეატრში. მაგრამ, საბოლოო ჯამში, აღმოჩნდა, რომ სამზარეულო უფრო მაინტერესებს.

1997 წელს, თეატრის პარალელურად, პირველი ნამცხვრების ცხობა დავიწყე. მაშინ მარკეტები ახალი გახსნილი იყო. პატარა საკონდიტრო სექცია ავიღე. თან თეატრში ვმუშაობდი, თან ვასწრებდი, რომ დღეში ერთხელ მაინც
ეს ნამცხვრები შემეტანა. თავიდან მარტო ვაცხობდი, მერე დამხმარე ქალბატონი ავიყვანე. სხვათა შორის, ეს დამხმარეები მუდმივად იცვლებოდნენ. როცა მათი ქმრები ნახულობდნენ, რომ ახალგაზრდა ვიყავი, ჩემთან მუშაობას უკრძალავდნენ. სულ რამდენიმე დღეს გრძელდებოდა ხოლმე ჩვენი თანამშრომლობა.

ნამცხვრების რეცეპტების პირველი წიგნი ოპერასთან წიგნების მაღაზიაში ვიყიდე. ეს იყო ავსტრიელი ავტორის გერმანულენოვანი წიგნი, რომელიც ძალიან ძვირი ღირდა, 35 ლარი. სიდედრმა მაჩუქა ფული მის საყიდლად. იქიდან ამოვიღე უამრავი რეცეპტი.

პირველი რეაქციები როგორი იყო?

ვერაზე, მაგალითად, ხმები დადიოდა, რომ ებრაელი ვარ ან იტალიელი, რადგან ვერ უშვებდნენ იმას, რომ ქართველი კაცი შეიძლება ნამცხვრებს აცხობდეს.

ეს წამოწყება არ იყო მარტო ფინანასური დაინტერესების შედეგი, თვითონ საქმე მომწონდა და მაინტერესებდა. ზოგადად, რუტინას ვერ ვეგუები, ვფიქრობ, რომ ერთი და იგივე საქმის ხანგრძლივად კეთება გარკვეული ნიჭია. მე ეს არაფრით შემიძლია. ყოველთვის მიყვარდა რაღაცეების ცვლა. თან როცა ხედავ, რომ შენი გაკეთებული მოსწონთ, სტიმული გეძლევა.

ამ მიმართულებით კარგი გამოცდილება სხვაგანაც მივიღე. ძველი „ცეკავშირის“ შენობის ქვემოთ სასადილო იყო,
მეპატრონე ქალი გაკოტრდა და თანამშრომლებს ეძებდა, რომ სიტუაცია რამენაირად გამოესწორებინა. იქამდე ცოტა ხნით ადრე, მე და ჩემმა ერთმა მეგობარმა გაზეთში განცხადება განვათავსეთ, სადაც გვეწერა, რომ სამსახურს ვეძებდით. სახელები შევცალეთ, მე თემური ვიყავი, ის ‒ ჯემალი. გავიდა ცოტა ხანი, ეს ფაქტი საერთოდ აღარ მახსოვდა, როცა ვიღაც ქალმა დარეკა. თემურს ან ჯემალს კითხულობდა. ვუთხარი, სხვაგან მოხვდით-მეთქი. რამდენჯერმე ვუპასუხე, ბოლოს მითხრა, ეს ნომერია მითითებული, იქნებ ნათესავი იყოს თქვენი, მზარეულს ვეძებო. მოკლედ, გავერკვიეთ და მივედით. ეს ქალი ისე ცუდად იყო თავისი ფინანსური პრობლემების გამო, სიცოცხლე აღარ უნდოდა. უკანასკნელი სახსრები გაიღო და ავამუშავეთ სასადილო, პიცა და სალათები შევიტანეთ. მანამდე ისრაელში 1 წლის განმავლობაში იტალიურ რესტორანში ვმუშაობდი, კარგი გამოცდილება მქონდა. თავს არ ვზოგავდით და კარგად წავიდა საქმე. მიმტანები არ გვყავდა უფინანსობის გამო, ამასაც ჩვენ ვითავსებდით. ერთხელ, მახსოვს, გავედით და ჩვენი ინსტიტუტის ლექტორები არ დამსხდარან?! არცერთი აღარ გავდიოდით შეკვეთის ასაღებად.

გარკვეული პერიოდის მერე ეს ადგილი მთლიანად გაიყიდა. გადავწყვიტე, რაღაც ჩემი გამეკეთებინა. ვერცხლის ქუჩაზე სახლი მქონდა, იქ გავხსენი საცხობი. მუხიანში 60 ლარად კუსტარული ღუმელი ვიყიდე, იმით ვიმუშავე წლების განმავლობაში. ერთი კაცი მოვიდა, კავსაძისა და აბაშიძის კუთხეში ახალი გახსნილი კაფე ჰქონდა, მაგრამ არ მუშაობდა. შემომთავაზა, ნამცხვრები შემოიტანე და წილი გექნებაო. დავთანხმდი, ვიფიქრე, ესენი მიხედავენ, მე თეატრში ვიმუშავებ-მეთქი. მართლაც, გავიდა ერთი თვე, ორი. მომხმარებლებმა, რომლებიც მანამდე მარკეტში ყიდულობდნენ ჩემს ნამცხვრებს, კაფეში გადმოინაცვლეს. წილი გამოდიოდა დიდი. დაახლოებით 800-900 ლარი, რომელიც მაშინ სოლიდური თანხა იყო. მეც გავხდი მდიდარი და ბედნიერი! ეს იმის ფონზე, სულ ნისიები რომ გაქვს. უცებ 900 ლარი! კაფის მეპატრონეებს ეს, ჩემგან განსხვავებით, არ მოეწონათ, ამიტომ წილის მოცემაზე უარი მითხრეს და დამინიშნეს მოჭრილი ხელფასი. ამაზე უკვე მე არ დავთანხმდი და წამოვედი. ერთადერთი, რაც იმ პერიოდმა სასიამოვნო მოიტანა, ის იყო, რომ გარკვეულწილად ჩემს შესაძლებლობებში დავრწმუნდი.

და „ლიტერატურულის რამაზი“ როგორ გახდით?

ნინო ჟვანია მოვიდა ჩემთან და მითხრა, წიგნების მაღაზია გავხსენი, შიგნით პატარა კაფეთი, მაგრამ არავინ არ ჯდებაო. მივედი. ეს იყო „წიგნის სახლი.“

იმ პერიოდში დიდი ნამცხვრები იყიდებოდა. ჩვენ პატარ-პატარა, ნამცხვრებს ვაცხობდით. თითოს 40 თეთრად. ერთი დიდი ნაჭრის ფასად შეგეძლო იმავე მოცულობის ოთხი სხვადასხვა ნაჭერი გეყიდა, რომლებიც ძალიან ლამაზი იყო. ხარისხზე, თავისთავად, ყოველთვის ვზრუნავდი.

ძალიან მალე გაცოცხლდა იქაურობა. ლაშა ბუღაძე, რატი ამაღლობელი, დათო ტურაშვილი, დეფი ‒ თუკი ვინმე წერდა, ყველა იქ დადიოდა. ჩემი მეგობარი მსახიობები… 50 ლარზე მეტი ღირებულების წიგნების შეძენის შემთხვევაში მომხმარებელს საჩუქრად ერთი ნაჭერი ნამცხვარი ეკუთვნოდა. ამ ერთ ნაჭერ ნამცხვარს სახლში ხომ არ წაიღებდნენ, ამიტომ ჩაისა ან ყავას იქვე უკვეთავდნენ და კაფეში სხდებოდნენ. იმ პერიოდის თბილისში კაფეში რომ დამჯდარიყავი და ვინმესთან წყნარად გესაუბრა, ფაქტობრივად, არ ხდებოდა. „წიგნის სახლი“ თავისი ესთეტიკით სრულიად განსხვავებული იყო: მაგიდებზე სუფრები ეფარა, დეკორატიული ლამფები იდგა. მყუდრო გარემო იყო და ყველას მოსწონდა. ინტერიერზე და მენიუზე ერთნაირად ვზრუნავდი. იმ ნამცხრებს, რაც წინა კაფეში მქონდა, ახლებიც დაემატა. იმდენად დიდი მოთხოვნა იყო, რომ ჯერ კოსტავაზე, კაზინო ევროპის წინ გავხსენით ფილიალი „ლიტერატურულის“ სახელით, შემდეგ ‒ კინოთეატრ „ამირანში“, ბამბის რიგში და მერე ‒ ბათუმში.

„ევროპის სახლზე“ რას იტყვით? ეს რესტორანი დაახლოებით 10 წლის წინ ყველაზე პრესტიჟულად ითვლებოდა თბილისში.

„ვარდების რევოლუციის“ შემდეგ ახალ მთავრობას უნდოდა ქართული რესტორანი გაეხსნა ევროპელი სტუმრებისთვის. ერთ-ერთი მთავარი მოთხოვნა იყო ‒ სამზარეულო ძალიან „მძიმე“ არ ყოფილიყო. გავხსენით რესტორანი „ევროპის სახლი.“ ძალიან საინტერესო ეტაპი იყო, გარკვეულწილად ექსპერიმენტულიც. პატარ-პატარა პერსონიფიცირებული ულუფები გვქონდა. ევროპელებს ძალიან მოსწონდათ, ქართველები კი რთულად მიეჩვივნენ. სკეპტიკურად იყვნენ განწყობილები. მერე რომ სინჯავდნენ, ხვდებოდნენ, რომ საკმარისი რაოდენობით საჭმელი იყო, უბრალოდ, განსხვავებული ფორმით იყო მიწოდებული.

იმ პერიოდში ისრაელში მომიწია წასვლა. მთელი 7 თვით დავტოვე რესტორანი და რომ ჩამოვედი, სულ სხვა სიტუაცია, უამრავი ვალი დამხვდა. მიუხედავად იმისა, რომ შემოსავალი ძალიან კარგი მოჰქონდა, არასწორი მართვის გამო მთელი ფული გაფლანგული იყო. ამის გამოსწორებაზე მუშაობამ იმხელა დრო და ენერგია წაიღო, მივხვდი, აჯობებდა „ლიტერატურული კაფეებისთვის“ მიმეხედა. დავკეტე და წამოვედი. ბევრს დასწყდა გული ამ რესტორნის დახურვის გამო. 

რომელი ქვეყნის სამზარეულო მოგწონთ ყველაზე მეტად?

იტალიური. თავისი გემოთი, ესთეტიკით, ფილოსოფიით. მაშინ არ ვიცოდი, რა ერქვა იმას, რაც მომწონდა, მაგრამ პაპაჩემის და ქეთო იყო სამაგალითო ჩემთვის ამ მხრივ. ქართლში ცხოვრობდა. აღდგომის დილას რომ გავიღვიძებდით ხოლმე მე და ჩემი ბიძაშვილები, გაშლილი სუფრა გვხვდებოდა. შინ ამოყვანილი ყველი, წინა ღამით გამომცხვარი პური, თონეში შემწვარი ღორის ბარკალი, პიტნის ჩაი… ძალიან ლამაზი იყო ეს ყველაფერი ესთეტიკურად ‒ როგორც გასტრონომია და როგორც დღესასწაული ‒ ეს იყო ყველაზე მომხიბვლელი სურათი ჩემთვის. ყველაზე ამაღლებული და ემოციური განწყობა ამ დროს მეუფლებოდა. ამ ყველაფერთან პარალელებს დღემდე ვავლებ, იმ მარტივ ესთეტიკას ვეძებ. ზოგადად, არ მიყვარს გადაპრანჭული, ყვავილებით გაფორმებული საჭმელი.

ექსპერიმენტები ბავშვობიდან მიზიდავდა. ჩემი შვილებიც ასე არიან. ბიჭი, საშკა, სულ პატარა იყო, სამზარეულოში ონკანთან სკამს რომ დავუდგამდით ხოლმე და სალათის ფურცლებს რეცხავდა. ეტყობა არის რაღაც გენეტიკური ამაში.

წელიწადის რომელი დრო გიყვართ?

ზაფხული. სულ ასე იყო. მე ქართლში ვცხოვრობდი, სოფელ წვერში, ქარელთან. ზაფხული, ინფორმაციის მიღების თვალსაზრისით, ყველაზე აქტიური პერიოდი იყო მაშინ ჩემთვის. ბევრი ბავშვი ჩამოდიოდა თბილისიდან.

ჩამოჰქონდათ თავიანთი ჩვევები, თავიანთი გამოცდილება. საინტერესო იყო ეს ურთიერთობები. იმის გააზრებით, სხვა როგორ ცხოვრობს, რითი გავხართ ან რით განსხვავდებით.

რაც შეეხება ახალ რესტორანს ‒ „ქეთო და კოტეს.“ პირველ რიგში, სად მიაგენით ამ საოცარ სივრცეს და სახელწოდება რის მიხედვით შეარჩიეთ?

ძალიან დიდი ხნის წინ ვეძებდი ბინას. ამ ეზოშიც მოვხვდი და ვიღაცამ მომიყვა, რომ გზაზე, ქვემოთ რომ გადის, ფილმ „ქეთო და კოტეს“ ეპიზოდია გადაღებული. როცა რესტორნისთვის ადგილი ავირჩიე, ეს ამბავი გამახსენდა და სახელზე ბევრი აღარ მიფიქრია. ყოველგვარი პათეტიკის გარეშე ვამბობ, ძალიან დიდი პასუხისმგებლობაა, როცა ასეთ სახელს იღებ. საჭმელიც და ყველაფერიც შესაბამისი უნდა იყოს.

თვე-ნახევრის წინ გავხსენი ეს რესტორანი. ვფიქრობდი, ისეთ ადგილასაა, ბევრი ვერ მოგვაგნებს-მეთქი, მაგრამ გახსნის დღიდან ყოველ საღამოს სავსეა. ფაქტობრივად, სატესტო რეჟიმი არ გვქონია. ხარვეზებიც გარდაუვალია, მაგრამ ჩვენს სტუმრებს, რაც მთავარია, საჭმელი მოსწონთ, ინტერიერზეც ერთმნიშვნელოვნად დადებითი აზრი აქვთ. მე ვთვლი, რომ საინტერესო სივრცეა, რომელიც ჯერ მაქსიმალურად არაა ათვისებული.

რა არის აქაურობის მთავარი კონცეპტი?

ამ სივრცეს 8 თვის განმავლობაში ვაკეთებდით, ხელოსნებთან ერთად აქ ვიყავი მთელი ეს პერიოდი. ვიცოდი, რა ესთეტიკას ვეძებდი. ერთ ჩემს მეგობარს შევუკვეთე ხის ჭურჭელი, მეორეს ‒ კერამიკის ჭურჭელი. საჭმლის გემო, ვიზუალი, ფაქტურული მხარე, ვცდილობთ ჰარმონიული იყოს და ეს ძალიან საინტერესო პროცესია.

ჩვენს სამზარეულოში უფრო წარსული და დღევანდელი დღეა. ზოგადად, ტრადიციული რეცეპტები მომწონს. ჩაქაფულს ჩაქაფულის გემო უნდა ჰქონდეს, ტოლმას ‒ ტოლმის. ჩემთვის საინტერესოა ოჯახში ტრადიციულად როგორ ამზადებდა, ვთქვათ, ვიღაცის ბებია. ასეთი გემოები აღიბეჭდება ყველაზე მკაფიოდ მესხსიერებაში ‒ დედის, ბებიის, უფრო ბებიის ‒ სულ ეძებს მერე მას ადამიანი.

სიახლეების გენერატორი აქ ავთო ცეცხლაძეა, ჩვენი შეფმზარეული, რომელიც ჩემზე გაცილებით ახალგაზრდაა და სამზარეულოს განვითარების პერსპექტივას ძალიან სწორად ხედავს. ის გიჟდება ახალ ტექნოლოგიებზე და ამ ყველაფერს ფეხს მარტივად უწყობს.

ძველი, ტრადიციული საჭმლის ახალი ტექნოლოგიებით მომზადება, რაც დღევანდელობისთვის საინტერესო იქნება- ესაა მთავარი კონცეპტი. როგორ მივაღწევთ ამას, ეს სხვაა. ძალიან რთულია. აქტიურად ვმუშაობთ კომბინაციებზე ‒ რა რასთან შეიძლება მიირთვა.

რომელ კერძზეა ყველაზე დიდი მოთხოვნა?

დიდი მოწონებით სარგებლობს ხორცი როკფორით. ამ კერძის იდეა სვანეთში დამებადა. ზამთარი იყო, მეგობართან ერთად სასადილოში მოვხვდი, სადაც მოხარშული და გაყინული ხორცი ჰქონდათ. გალღობას დიდი დრო დასჭირდებოდა. ვთხოვე, იქნებ დაანაწევროთ და ისე გააცხელოთ-მეთქი. ზემოდან ყველი მოვაყარე და რომ გადნა, მოუხდა დაძენძილ ხორცს. მერე მე გუდის ყველითაც ვცადე, მაგრამ გაცხელებული არ იყო საინტერესო. ობიანი ყველი მოუხდა. სოფელს მაგონებს ხოლმე ეს კერძი. კარაქი ობს რომ მოიკიდებდა, ხომ არ გადააგდებდნენ, კვერცხს გვიწვავდნენ იმ კარაქში. ობიანმა ყველმა ხორცს ის გემო მისცა. აქ რომ გავაკეთეთ, პური, სალათი და სოუსი დავამატეთ. ფაქტობრივად, სენდვიჩი გამოვიდა.

როგორ ფიქრობთ, ხასიათის რა თვისებებმა განსაზღვრა თქვენი წარმატება?

ყალიბდები იმის მიხედვით, რა არჩევანი გაქვს; რას იტოვებ ამ არჩევანიდან. ადამიანის განვითარების პერსპექტივაზე რომ საუბრობენ, ეს პერსპექტივა თავიდანვე დევს ჩვენში და იმის მიხედვით რეალიზდება, რამდენად ბრძოლისუნარიანი ხარ, რამდენად გგონია და გჯერა, რომ რაღაც გამოვა. ეს ბევრ რამეს წყვეტს.

მე, მაგალითად, ყოველთვის მჯეროდა იმის, რასაც ვაკეთებდი, ოდნავადაც არ მეპარებოდა ეჭვი იმაში, რომ სწორედ ასე იყო საჭირო. ყოველთვის მიზიდავდა თვითონ პროცესი ‒ რამდენად საინტერესო იყო ის, რამის მომცემი… საერთოდ, რისიც მჯერა, არ არსებობს ის დავთმო. ზოგი ამას სიჯიუტედ აღიქვამს. უბრალოდ, არ მინდა ვიღაცების პრინციპების გამო დავთმო ის პრინციპები, რაც არსებითად მიმაჩნია.

კრიტიკაზე როგორ რეაგირებთ?

საქმის კეთებისას დაშვებულ შეცდომებს ტრაგედიად არასდროს მივიჩნევდი, ეს სამუშაო პროცესის ნაწილია და არც შეცდომებს გამორიცხავს. ჯანსაღი კრიტიკის მიმართაც სრულიად გახსნილი ვარ, თუმცა, როგორც წესი, კრიტიკა დალანძღვა სინონიმები ჰგონიათ. კრიტიკა ‒ სწორი ანალიზი, როგორც ცუდის, ისე კარგის დანახვისა და აღნიშვნის უნარია. როცა ეს დაბალანსებული არაა, როცა არ შეგიძლია ახსნა, რა არ მოგწონს, პრობლემას ჩემს თავში კი არა, კრიტიკის ავტორში ვხედავ. როცა კონსტრუქციულად ხსნი, რა არ მოგწონს, თან ასაბუთებ შენს თვალსაზრისს, რატომ აჯობებს ასე და არა სხვაგვარად, ეს უკვე თანამშრომლობაა.

როცა პრეტენზიას გამოთქვამენ იმის გამო, რომ კერძი იგვიანებს, ჩემი პასუხია, რომ არ მინდა აქ ნახევრადმოხარშული კარტოფილი შევწვა, სხვა ხარისხზე მაქვს პრეტენზია. მიმტანი თავიდანვე აწვდის სტუმარს ინფორმაციას იმის თაობაზე, თუ რა დრო დასჭირდება ამა თუ იმ კერძს. ასეთი ტიპის რესტორანში მთავარი ის არაა, რომ სწრაფად გაჭამონ, მთავარია, რას მოგიტანენ. რა თქმა უნდა, გონივრული დრო სხვაა და ეს მისაღწევია. მაგრამ თუ უკვეთავ შემწვარ წიწილას და გინდა ის 15 წუთში მოგიტანონ, ეს, უბრალოდ, შეუძლებელია. წიწილის მომზადებას 50 წუთი სჭირდება.

როგორი მენეჯერი ხართ? რთულია მართვა?

კი, ყველაზე რთული მართვაა. ურთულესი! როცა რაღაც შედეგისკენ მივისწრაფვი, საშინლად მკაცრი ვარ, ავტორიტარულიც. თუ ზუსტად ვიცი, რა როგორ მინდა გამოიყურებოდეს, რა გემო უნდა ჰქონდეს, ასე უნდა იყოს და არა სხვაგვარად. ძალიან პრინციპული ვარ საფუძვლის ჩამოყალიბებაში. თუ ეს საფუძველი მყარი არ იქნება, მერე სულ იქნება ქაოსი. მე თვითონ ძალიან ქაოტური ვარ. როცა მარტო ვარ, თავს შეიძლება თამამად მივცე ამ ქაოტურობის უფლება და სხვაც ასეა, მაგრამ როცა რაღაც იდეის ირგვლივ ორი, სამი და მეტი ადამიანის გაერთიანების პასუხისმგებლობას ვიღებ, მათ ზუსტად უნდა ესმოდეთ, რა სახის ორგანიზებას ვითხოვ თითოეული მათგანისგან და რაზე უნდა დაშენდეს ჩვენი თანამშრომლობა.

ნამცხვრები გიყვართ?

ძალიან, მაგრამ სხვისი გამომცხვარი მირჩევნია. როცა მე ვამზადებ, გემოს დანაწევრებულად აღვიქვამ, კრიტიკულად ვაფასებ და სიამოვნებას ვეღარ ვიღებ. საჭმელიც სხვისი მომზადებული მირჩევნია ამავე მოტივით. თუმცა ერთი ცუდი თვისება მაქვს ‒ არ შემიძლია ყველაფრის ჭამა. არადა მომწონს ადამიანები, რომლებიც ზიზღის მომენტს არ უჩივიან და მარტივად იკვებებიან, მაგალითად, ინდოელები, მაგრამ, სამწუხაროდ, არაფრით არ შემიძლია მათ მივბაძო.

მომავალს სად ხედავთ, რა სფეროში?

ვფიქრობ ხოლმე მომავალზე. ვფიქრობ იმაზე, რომ ასაკთან ერთად ნელ-ნელა შესაძლებლობები უქვეითდება ადამიანს. თუ წლების შემდეგ შევძლებ ამ საქმეს ღირსეულად მივყვე და ისევ და ისევ საინტერესო ვიყო იმისთვის, ვინც ჩემი შრომა უნდა შეაფასოს, რა თქმა უნდა კარგი იქნება! თუ არადა, დავბერდე, ისევ ვაცხობდე, არავის მოსწონდეს და მე ძალით ვატენიდე, ნამდვილად არ მინდა.

მწვანე ლობიო ერბოკვერცხში

მწვანე ლობიოს მდუღარე წყალში ვწალავთ. ტაფაზე ვასხამთ ზეთს და ვუმატებთ დაჭყლეტილ ნიორს. ცალკე ვთქვეფთ კვერცხს და გახურებულ ტაფაზე ვასხამთ. რამდენიმე წამში კვერცხს ვაყრით მოწალულ ლობიოს, ვურევთ. ვამატებთ მწვანე წიწაკას, მარილს, პილპილს, ქინძს, ოხრახუშსა და რეჰანს.“

მწვანე ლობიო: 400 გრ.
კვერცხი: 1-2 ცალი
ნიორი: 1 კბილი
წიწაკა: 1 ცალი
მწვანილი: სურვილის მიხედით

ფოტო: ირა კურმაევა